زمان آن رسیده است که زنان انتظارات خود را تعیین کنند

وقت آن است که ما به عنوان یک زن انتظارات خود را تعیین کنیم .

ما، به عنوان زنان، به طور مداوم در برابر یک جدول زمانی بی‌امان اجتماعی از انتظارات مورد قضاوت و بررسی قرار می‌گیریم. توافق نامه ای از پیش تصویب شده که نهادینه شده است، که به موجب آن اگر بخواهیم گمراه شویم یا شورش کنیم، از هم پاشیده می شویم.

هرگز تصدیق نمی شود. اما وقتی جرأت می‌کنید بگویید بچه‌ها در برنامه شما نیستند، این نگاه وحشتناک اشتباه نیست. که می خواهید به تنهایی سفر کنید. یا اینکه ازدواج لزوما برای شما مناسب نیست.

با این حال، در عین حال، ما بیش از هر زمان دیگری با فشار برای تحقق این آرمان شهر دست نیافتنی «زنان عصر جدید» که می توانند همه کارها را انجام دهند، مواجه هستیم.

انتظار داشتن یک شغل موفق، در حالی که بچه‌ها را با بدن قبل از تولد تربیت می‌کنیم، بی‌نقص به نظر می‌رسند در حالی که سلامت عاطفی‌مان را کنترل می‌کنیم و مشارکتی عالی و درخشان داریم.

خوب انجام دادن به سادگی کافی نیست.

اگر این کار را بکنی خوبی و اگر نکنی بدی. خیلی لاغر، خیلی چاق، خیلی احساساتی، خیلی سرد، خیلی با اعتماد به نفس یا خیلی خجالتی نباشید. شما به اندازه کافی آرایش نمی کنید یا بیش از حد آرایش می کنید. شما جاه طلب نیستید یا بیش از حد حرفه ای هستید. شرمنده از مجرد بودن و شرمنده از طلاق. شرمنده از اینکه مادر نیستم، و شرمنده از مادری که کار می کند، یا مادری که کار نمی کند. شما شرمنده هستید که پوست را نشان می دهید و شرمنده که خودت را رها کردی

ما دائماً در حال تلاش برای رسیدن به این کمال هستیم که وجود ندارد. ما هرگز آنقدر ایده آل نخواهیم بود. این ایده متعصبانه درباره اینکه یک زن چه کسی و چه چیزی باید باشد همیشه در حال تغییر و تحول است. تقریباً انگار برای اطمینان از دست نیافتنی ماندن آن. بنابراین ما به عنوان زن هرگز احساس خوبی نداریم . زیرا ما هرگز این انتظارات ساختگی را برآورده نمی کنیم که باعث می شود ارزش خودمان را زیر سوال ببریم.

آنچه جامعه می خواهد ما باشیم بر اساس روندهای فعلی است. اما زنان ترند نیستند. ما برای رضایت دیگران روی این زمین قرار نگرفتیم. و ما باید نیازهای خود را برآورده کنیم تا واقعاً برآورده شویم .

اگر ما از این قیدهای توقع، قضاوت و مقایسه رها می شدیم، زنان می توانستند خیلی بیشتر به دست آورند و جایی در طول مسیر، ما دلتنگ موضوع هستیم.

سعی می کنیم چه کسی را خوشحال کنیم؟ چون مطمئناً خودمان نیستیم.

بنابراین اساساً، ما به دنبال این ایده آل هستیم که برای تأیید چه کسی است ؟

یک شریک؟ خانواده؟ یا جامعه؟

و وقتی پیر شدیم و زمان محدود شد، به گذشته نگاه خواهیم کرد و متوجه خواهیم شد که وقت گرانبهای خود را صرف وسواس و جدا کردن خود کرده ایم. و فرقی نکرد هیچ چیز ارزشی اضافه نکرد، فقط استرس، اضطراب و ناراحتی.

بنابراین، آیا واقعا ارزشش را دارد؟ آیا تعقیب این کمال دست نیافتنی پاسخ همه چیزهایی است که به دنبالش بوده اید؟

من فکر می کنم وقت آن رسیده است که ما به عنوان یک زن از خواب بیدار شویم و انتظارات خود را تعیین کنیم .

ما هیچ محدودیتی نداریم. ما قادر به طوری خیلی بیشتر. بدانید چه چیزی دارید و چه کمکی می کنید. به اندازه کافی اعتماد به نفس داشته باشید که محدودیت ها، انتظارات و مرزهای خود را تعیین کنید.

ما را نمی توان به عنوان زنان دسته بندی کرد و به همه پویایی یک اندازه متناسب داد. زیرا همه ما فردی هستیم و همه چیز متفاوتی را روی میز آورده ایم. ما ترکیبی از شخصیت، قدرت، استعداد و دانش هستیم. و زمان آن فرا رسیده است که ما به طور جمعی یکدیگر را تشویق کنیم تا آن را به اشتراک بگذاریم، آن را شناخته و به گوش دیگران برسانیم.

تلاش برای تثبیت هویت یا جایگاه خود به عنوان یک زن در این دنیا همیشه آسان نیست. اما به چالش کشیدن وضعیت موجود اکنون بیش از هر زمان دیگری مهم است.